انواع ایمپلنت های دندانی
انواع ایمپلنت های دندانی

انواع مختلفی از ایمپلنت ها وجود دارند که توسط شرکت های معتبر ساخته می شوند. اغلب ایمپلنت ها را می توان به چندین روش دسته بندی کرد. متداول ترین دسته بندی ها، دسته بندی بر اساس شکل، موقعیت و روش مورد استفاده برای جایگذاری ایمپلنت می باشد.

دسته بندی بر اساس شکل ایمپلنت

یمپلنت های ساب پریواستیل

در این نوع از ایمپلنت های دندانی بر روی استخوان فک یک داربست فلزی قرار خواهد گرفت و به وسیله لثه روی این قسمت فلزی پوشانیده خواهد شد.فقط قسمت پستها از بافت لثه بیرون خواهد ماند که بتوان به وسیله آن برای نگهداشتن دندان (اباتمنت و تاج) اقدام کرد.

ایمپلنت های ساب پریواستیل

بیشترین کاربرد را در ایمپلنت یک مرحله ای دارد. مزیت اصلی ایمپلنت های ساب پریواستیل این است که در دندان های مصنوعی برای متقاضیانی که ارتفاع استخوانی اندکی دارند به عنوان روشی مستحکم مورد استفاده می باشد.

ایمپلنت های اندواستیل

ایمپلنت های اندواستیل برای کاشت باید در داخل استخوان فک فرو برود و سپس محکم به استخوان فک وصل خواهد شد. اغلب از این ایمپلنت ها در کاشت ایمپلنت دو مرحله ای استفاده خواهد شد. از ایمپلنت های اندواستیل به عنوان جایگزین دندان مصنوعی متحرک و بریج می توان استفاده کرد. ایمپلنت های اندواستیل انواع مختلفی از قبیل رزوه دار،پیچی، صاف، استوانه ای و تیغه دار را دارند.

دسته بندی بر اساس روش جایگذاری ایمپلنت

ایمپلنت دندان دو مرحله ای

برای قرار دادن ایمپلنت ها باید از جراحی لثه استفاده شود و ایمپلنت در زیر لثه قرار خواهد گرفت.بعد از کاشت ایمپلنت در لثه بافت لثه توسط پزشک بخیه زده خواهد شد.بخیه زدن لثه از این جهت حائز اهمیت می باشد که ایمپلنت را در مقابل فشاری که استخوان  های اطراف در دوره التیام وارد می کنند محفوظ می دارد.پس از اینکه لثه و استخوان دوره التیام را پشت سر گذاشتند، پزشک با انجام عمل جراحی دوم سطح ایمپلنت را باز می کند. این کار برای این است که ترمیم و اباتمنت را بتوان بر روی ایمپلنت متصل کرد.

ایمپلنت دندان یک مرحله ای

در این روش از ایمپلنتی استفاده می شود که بلند تر است و قسمتی از آن از استخوان فک بیرون می ماند.در این روش نیاز به انجام جراحی دوم نیست و پس از طی شدن دوره التیام می توان به راحتی سایر قسمت ها را بر روی ایمپلنت قرار داد.مشکلی که در این روش وجود دارد این است که نیروهای داخلی می توانند ایمپلنت را در ریسک بیشتری قرار دهند. به همین دلیل نیاز به مراقبت های بالایی در فرایند جوش خوردن دارد.